ما نه آنیم که در بازی تکراری این چرخ فلک

 

هر که از دیده مان رفت ز خاطر ببریم

 

یا که چون فصل خزان آمد وگل رفت به خواب

 

دل به عشق دگری داده ز آنجا برویم

 

وسعت دیده ما خاک قدمهای تو بود

 

خاک زیر قدمت را به دو دنیا بخریم . . .

 

خوش به حال آسمون كه هر وقت دلش بگيره بي بهونه مي باره ... به كسي توجه نمي كنه ... از كسي خجالت نمي كشه... مي باره و مي باره و... اينقدر مي باره تا آبي شه... ‌آفتابي شه...!!! کاش... کاش مي شد مثل آسمون بود... كاش مي شد وقتي دلت گرفت اونقدر بباري تا بالاخره آفتابي شي... بعدش هم انگار نه انگار كه بارشي بوده
 

دختري بود نابينا
که از خودش تنفر داشت
که از تمام دنيا تنفر داشت
و فقط يکنفر را دوست داشت
دلداده اش را
و با او چنين گفته بود
« اگر روزي قادر به ديدن باشم
حتي اگر فقط براي يک لحظه بتوانم دنيا را ببينم
عروس حجله گاه تو خواهم شد »

***
و چنين شد که آمد آن روزي
که يک نفر پيدا شد
که حاضر شود چشمهاي خودش را به دختر نابينا بدهد
و دختر آسمان را ديد و زمين را
رودخانه ها و درختها را
آدميان و پرنده ها را
و نفرت از روانش رخت بر بست

***
دلداده به ديدنش آمد
و ياد آورد وعده ديرينش شد :
« بيا و با من عروسي کن
ببين که سالهاي سال منتظرت مانده ام »

***
دختر برخود بلرزيد
و به زمزمه با خود گفت :
« اين چه بخت شومي است که مرا رها نمي کند ؟ »
دلداده اش هم نابينا بود
و دختر قاطعانه جواب داد:
قادر به همسري با او نيست

***
دلداده رو به ديگر سو کرد
که دختر اشکهايش را نبيند
و در حالي که از او دور مي شد گفت
« پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشي »

میخواستم حرفمو بت بگم

بت گفته بودم وقتی بری میگم

اما وقتی که جرئت گفتن و پیدا کردم دی دیر شده بود

اومدم اینجا تا بهت بگم

میخوام بگم غمی که میگفتی توی چشمام میبینی مال چیه

عزیزم گلم غمم به خاطر توئه

اخه خیلی از هم دور شدیم

اخه دیگه تو اون ادم سابق نیستی

یه جور خاص نه عاشقونه نه معمولی دوست دارم و داشتم و خواهم داشت

که به خاطر این دوست داشتن خیلی کارا کردم

از عشقم از همه ی زندگیم از دلیل نفسهام گذشتم تا خندتو ببینم

از هر کسی هر حرفی به خاطر دوستی با تو شنیدم

جلوی هر کسی خرد شدم

با گریه هات گریه کردم

به یادت خندیدم

توی اوج تنهاییهات همیشه فوفو پیشت بود

یادته سرتو میذاشتی رو شونه هام گریه میکردی؟

محکم بغلت میکردم

تو گوشت میگفتم تا من هستم گریه نکن؟

اروم مثل گهواره تکونت میدادم تا اروم شی؟

یادته تو گوشت میگفتم دوست دارم؟

بادته توی چشات خیره شدم و چی بهت گفتم؟

یادته باهام چی کار کردی؟

یادته چه جوری تمام شب رو زیر بارون گریه کردم؟

بهونتو یادته؟

یادته گفتی نمیتونی به خواهشی که ازت شده نه بگی؟

پس چه طوری به من نه گفتی؟

چه طوری تونستی با گریم بخندی؟

چطوری تونستی فراموشم کنی؟

چطوری تونستی بگی ازم فرار میکنی؟

چطوری تونستی خردم کنی؟

حالا میفهمی غم توی نگام مال چیه؟

حالا میفهمی چرا فوفو با جمع میخنده و چشاش گریه میکنه؟

به خاطر اینکه دی مجبور نباشی ازم فرار گنی

به خاطر اینکه دی مجبور نباشی به خاطرم ناراحت باشی

یه ناراحتیه دروغین

از تو به خاطره خودت گذشتم...

از مهم ترین چیزم توی دنیام تا الان...

انقدر دوست دارم...

باور كن اگر ميدانستي چقدر دوستت دارم از گرماي عشقم آب مي شدي و من اين را نمي خواستم.گذاشتم تو بروي و من بسوزم.چون شعله منم نه تو،عشق تويي و من عاشق. پس گذاشتم تا بروي . خيلي بي انصافي خيلي. وقتي خواستي بروي حتي يك برگ گل ياس يا يك قطره باران يا حتي صداي سنجاقك برايم نگذاشتي بدون هيچ رفتي . بدون هيچ صدا مثل هميشه سربزير و آرام رفتي براي هميشه. اگر همه پروانه ها تو را ببخشند من نمي بخشمت مي داني چرا؟ چون آنوقت تو بر مي گردي و طلب بخشش مي كني و من صميمانه ترين لبخندها را نثارت مي كنم با شكوه ترين محبتها را به پايت مي ريزم مي دانم همه اينها خيال است خيالي کال كه وقت رسيدنش زماني مي خواهد به قطره قطره چكيدن من.

در حسرت لحظه ای آرامشم،همچنان اشک از چشمانم میریزد و در انتظار طلوعی دوباره ام
همه چیز برایم مثل هم است،طلوع برایم همرنگ غروب است،گونه هایم پر از اشک شده و عین خیالم نیست،عادت کرده ام دیگر….
عادت کرده ام از همنیشینی با غمها ، کسی دلسوز من نیست
قلبم رنگ تنهایی به خودش گرفته،دیگر کسی به سراغ من نمی آید، تمام فضای قلبم را تنهایی پر کرده،دیگر در قلبم جای کسی نیست
هر چه اشک میریزم خالی نمیشوم،هر چه خودم را به این در و آن در میزنم آرام نمیشوم،کسی نیست تا شادم کند،کسی نیست تا مرا از این زندان غم رها کند.
دلم گرفته ….
خیلی دلم گرفته….
انگار عمریست آسمان ابریست و باران نمیبارد…
انگار این بغض لعنتی نمیخواهد بشکند…
وای از دست چشمهایم،وای از دست اشکهایم…
آرزو به دل مانده ام،کسی در پی من نیست و خیلی وقت است تنها مانده ام
نمیگویم از تنهایی خویش تا کسی دلش به حالم بسوزد،نمیگویم از غمهای خویش تا کسی دلش به درد آید.
من که میدانم کسی نمینشیند به پای درد دلهایم،اینک دارم با خودم درد دل میکنم…
دلم گرفته،رنگ و رویی ندارد برایم این لحظه ها،حس خوبی ندارم به این ثانیه  ها
میدانم کسی نمیخواند غمهایم را،میدانم کسی نمیشنود حرفهایم را،حتی اگر فریاد هم بزنم کسی نگاه نمیکند دیوانه ای مثل من را….
میدانم کسی در فکر من نیست،تنها هستم و کسی یار و همدمم نیست، میمانم با همین تنهایی و تنها میمیرم، تا ابد همین دستهای غم را میگیرم

ديدم دلم گرفته!

هواي گريه دارم

تو اين غروب غمگين

دور از رفيق و يارم

 ديدم دلم گرفته

دنيا به اين شلوغي

اين همه آدم اما

من كسي رو ندارم

 ديدم غروبه اما

نه مثل هر غروبي

پهناي آسمونو

هرگز نديده بودم

از غم به اين شلوغي

 ديدم كه جاده خسته س

از اين كه عمري بسته س

اونم تمام حر فاش

يا از هجوم بارون

يا از پلي شكسته س

اونم تمام راه هاش

يا انتها نداره

يا در ميو نه بسته س

 من و غروب و جاده

رفتيم تا بي نهايت

از دست دوري راه

يكي نداشت شكايت

 گم شديم از غريبي

من و غروب و جاده

از بس هوا گرفته

از بس كه غم زياده

 پر از غبار غم بود

هر جا نگاه مي كردي

كي داشت خبر كه يك روز

ميري كه بر نگردي

کنار اشیانه تو اشیانه می کنم./فضای اشیانه ام را پر از ترانه می کنم./کسی ز من سوال کند برای چه زنده ای./من برای زندگی تو را بهانه میکنم.

روزی به می خانه رفتم تا در غم یار شرابی نوشم قناری دیدم به صاحبش کفتم فروشیه /گفت نه رفیقمه /پس بزن به سلامتی هرکسی که رفیقش رو نمی فروشه